Als klein jongetje was ik een dromer. Ik speelde wel, maar mijn gedachten waren overal. Ik kon mij heerlijk terugtrekken in mijn eigen fantasie en dromen. Heerlijk…tot ik minder klein was…
Hoe vaak ik wel niet heb moeten horen dat ik eens moest gaan nadenken, mijn verstand gebruiken. De keren dat ik mij ongelukkig voelde en eenzaam in een wereld die ik niet begreep en omgekeerd; die wereld begreep mij ook niet. Op school ging het net aan, was er vaak niet bij met mijn gedachte. ‘Wel kunnen, maar zo lui’ is vaak gezegd. ‘Ongemotiveerd’ staat ergens nog op een middelbare schoolrapport.
Die grote boze buitenwereld eist domweg conformatie. Je past je aan, doet wat anderen zeggen en zorgt dat je alleen maar opvalt met de prestaties die die grote boze buitenwereld voor je heeft gedefinieerd.
Voor ik het wist volgde ik een paar avondstudies, deed vreselijk mijn best en stapte in de ratrace die carrière maken heet. Ik ging uiteindelijk snel, werd een late starter genoemd door mijn omgeving, met de opmerking dat ‘het nu toch goed is gekomen’. Gelukkig…..?
Ik deed mijn best, ik deed mee. Ik ben van medewerker opgeklommen naar manager. Zelfs vanuit de positie van manager werd mij nog steeds verteld wat ik moest doen en hoe ik het moest doen. Vaak miste het waarom, maar dat terzijde.
De stap naar het interimschap leek logisch. Ik kon nu gaan vertellen waarom zaken beter anders konden, hoe dat kon en waar men moest beginnen, dacht ik.
Ik heb wel veel geleerd in die tijd. We praten bijvoorbeeld veel, maar luisteren niet. We laten machtstructuren top-down bepalen wat we doen. Ingewikkelde zaken maken we graag nog ingewikkelder. We praten vooruit, maar handelen achteruit. Oplossingen zoeken we niet actief.
Hierdoor verkeren we haast voortdurend in een conflictsituatie.
Wij zijn allemaal geboren met een prachtig orgaan in onze schedel. Een klomp weefsel, met zenuwen en vocht dat beter is dan welke computer dan ook. Met zijn allen hebben we een stelsel ontwikkeld dat dit mooie stukje mens maar voor een klein deel wordt gebruikt. We zeggen wel: ‘ga eens nadenken’ of ‘gebruik je verstand’ maar we bedoelen stop met nadenken en conformeer je aan het stelsel.
Wat dat oplevert is een groep mensen, ook wel medewerkers genoemd, die met een dusdanige conditionering een aangeleerde hulpeloosheid laten zien en zich gedragen als hiërarchietijgers, spreadsheetfundumentalisten en vinkfetisjisten.
Ik droom weer, omdat dat voor mij staat voor nadenken. Ik fantaseer weer, omdat dat voor mij uiteindelijk de meest briljante ideeën oplevert. Mijn droom gaat echt over mensen weer leren dromen, fantaseren. Zèlf leren nadenken, zelf leren handelen. Belangstelling hebben voor andermans dromen en fantasie en zo mooie dingen tot stand brengen. Zo bouw je een brug van medewerkers naar samenwerkers.
Ik ben Ton de Vries van Overbruggend, consultancy, mediation en training. Met mijn werk adviseer ik bij situaties die vastzitten. Het gaat daarbij vaak over verandermoe, halsstarrig behoudend zijn, en krampachtig vasthouden aan oude gewoonten. Maar het kan ook het gevoel zijn dat je geen stap vooruit komt.
Voor teams en individu ontwikkel ik voortdurend maatwerk trainingsprogramma’s en workshops. Wil jij ook vanuit dromen en fantasie op eigen kracht loskomen van gedachten en gewoonten die je gevangen houden en jij eigen voortgang belemmeren? Of ben je manager van een team waarbij je juist deze problemen ziet? Klik hier voor meer informatie.